Via Wilfred Rubens kwam ik op dit essay terecht van Michael Wesch getiteld ‘Why good classes fail?‘, fijne lectuur op zondag! Welsch stelt vast dat terwijl veel leerkrachten het allemaal volgens de regels doen en leerling-gecentreerd, collaboratief, enz. werken, hun lessen toch lijken te mislukken. De studenten reageren vaak apathisch. Deze reactie kan ook voorkomen bij klassieke doceerlessen, maar hij merkt op dat het hier vaak ook niet zo is, en dat als het misgaat het vaak minder erg misgaat dan bij leerkrachten die er duidelijk veel energie in steken.
Zijn constatering is voor mij herkenbaar, omdat het een van de motivaties voor mijn eigen onderzoek was. Ik merkte ooit hoe een van mijn studenten perfect volgens de regels van de kunst begon met een motiverend lesbegin, vertrekkend vanuit de leefwereld van de leerlingen. Maar ik zag hoe de les helemaal niet aansloeg en ik vroeg me af wat er gaande was.
Waar Wesch het vooral over het belang van empathie heef, zie ik een lichte variatie in mijn resultaten, namelijk het belang van verwachtingen bij leerlingen en vooral het kunnen inschatten van die verwachtingen.
En wat blijken de meeste leerlingen te verwachten van een leerkracht: dat ze iets bijleren. Het klinkt zo simpel, maar te vaak is het voor leerlingen helemaal niet duidelijk wat het doel of de meerwaarde is van iets dat in de klas gebeurt. Het is een van de redenen waarom ik het zo graag heb over ‘generation why?’. Je hoeft niet in te gaan op alle specifieke verwachtingen van je leerlingen, verwachtingen die soms kunnen botsen onderling, maar je moet ze kennen.
Wat ik samen met Wilfred deel in het pleidooi van Wesch is de aandacht voor het pedagogische naast het zuiver onderwijskundige.
Het is goed stil te staan bij het didactische, bij het hoe, maar te kort door de bocht gesteld: het wat en het waarom mag niet vergeten worden. Ik ben blij te merken dat er hernieuwde aandacht komt voor deze vragen. Soms wordt de discussie met de verkeerde woorden gevoerd. Vorige week postte ik hier de oproep van Jean-Paul Verhaeghe tegen competentiedenken in het onderwijs, maar in feite bekritiseert hij hier een methode om het te hebben over al dan niet vakgericht of algemeen vormend opleiden, wat over de inhoud gaat. Zoals een collega deze week terecht opmerkte, is het niet dat omdat het competentiedenken uit het bedrijfsleven komt, dat je ook niet zingeving en algemene vorming in competenties kan vormgeven.
Oja, voor wie ze niet ooit las, dit stuk sluit mooi aan bij een meerdelig essay dat ik hier schreef over het belang van de leerkracht:
X, Y of Einstein? 
Mooi, herkenbaar (ik als docent én jongeling). Weten waarom is erg belangrijk. Dit is een grappige aanvulling http://www.omdenken.nl/praktijk/casusarchief/188 waarom een goede les soms niet aanslaat.
Interessant voorbeeld, bedankt!
Pingback: Waarom goede docenten toch slechte lessen kunnen geven | Michelle Veugelers