Nuances op Hole In The Wall van Sugata Mitra

De TED-talk van Sugata Mitra doet nog steeds uitgebreid de ronde en wat hij vertelt fascineert. Gewoon door een paar computers in de slums van India te zetten leren de kinderen spontaan. Zijn visie past onder het label Minimally Invasive Education, onderwijs dat zo weinig mogelijk stuurt en waar alles of bijna alles vanuit de leerlingen vertrekt.

Ik wou hier meer over weten en zocht het wetenschappelijke verhaal achter het project op. Hier ontdek je behoorlijk wat nuance die al wel in de video deels gesuggereerd wordt, maar toch ingrijpender is dan je zou vermoeden.

Wat me eerst en vooral opviel was hoe weinig het onderzoek van Mitra geciteerd wordt in wetenschappelijke literatuur. Het grootste deel van de verwijzingen naar zijn onderzoek uit 2001 en later, gebeurt door hemzelf of door mensen uit zijn entourage. De meeste artikelen worden trouwens in het zelfde tijdschrift geplaatst. Dit hoeft niets te betekenen, maar het verbaasde me enigszins.

Als ik de vervolgonderzoeken bekijk (check oa hier, hier en hier) duiken er enkele zeer belangrijke nuances op:

• De aanpak benadeelt de meisjes, en zelfs onder jongens is er een duidelijke pikorde. Het systeem werkt ongelijkheid in de hand. Dit speelt minder in het Britse voorbeeld, vermoed ik, wellicht omdat dit gebeurde in een klassetting en de strijd om wie er met de toestellen mag werken beperkter was.
• De nadruk lag in India behoorlijk op spelen.
• Het project faalde in verschillende gebieden o.a. door vandalisme en toen onderzoekers naar regio’s teruggingen waar het project 9 maanden gelopen hebben, hadden ze moeite om iemand te vinden die zich het project nog kon herinneren. Dit is niet noodzakelijk een negatief punt, de zelfde onderzoekers schrijven dat dit eigen is aan de beperktheid van een project in tegenstelling met een georganiseerde beleidsaanpak.
• Er worden hoofdzakelijk basiscomputervaardigheden aangeleerd, meer complexe zaken niet of nauwelijks als er geen begeleiding aanwezig was.
• Als er wel degelijk begeleiding is, kunnen er complexe zaken verworven worden en komt men in de buurt van wat leerlingen in een gewone klas bereiken.

Verder was ik wat verwonderd over een onderzoeksaanpak die gebruikt wordt om leerverschillen te meten bij kinderen die aan het project deelnemen en kinderen die dit niet deden in dit artikel. Resultaten die hij ook in zijn talk meegeeft.

De controlegroep kreeg namelijk slechts in het begin en op het einde van het experiment een vragenlijst, terwijl de experimentgroep elke maand getest werd. De reden waarom is dat men wou voorkomen dat er een leereffect zou ontstaan van de vragenlijst. Het bizarre is dat dit leereffect er dan wel mag zijn bij de experimentgroep? We weten uit ander onderzoek dat regelmatig testen wel degelijk een leereffect heeft?

Het pleidooi voor samenwerken en samen informatie verwerken is cruciaal en wil ik zeker niet ontkennen, maar de begeleiding blijkt even cruciaal al was het maar dat er iemand is die de vragen stelt die de leerlingen moeten oplossen.

Ik wil met deze commentaar dus geen afbreuk doen aan het initiatief, maar de nuance is heel belangrijk als ik merk hoe mensen enkel gebaseerd op een TED-talk dit verhaal verder vertellen.

Door dit voorbeeld besef ik dat TED geen wetenschappelijk conferentie is. De D staat namelijk voor Design en niet voor dialoog. Dialoog is een essentieel onderdeel van de wetenschap, waardoor nuances net duidelijk worden. TED-video’s zijn bedoeld te inspireren, maar ik raad iedereen aan om als een talk je raakt, je vooral je verder verdiept.