Gisteren las ik deze indrukwekkende brief van Sofie Verschueren. Ze beschrijft een wereld die ik zelf goed ken en die ik bij veel van mijn vrienden terugzie. Ze beschrijft het moeilijk evenwicht tussen de perfecte werknemer zijn én de perfecte ouder zijn die er altijd is voor je kind. Het is een ontnuchterende vaststelling dat de combinatie onhaalbaar is. Los van het feit dat je ook nog partner wil zijn en ook nog af en toe wil ademen.
De brief is herkenbaar, de commentaren onder de brief, sommige relativerend, andere bevestigend, zijn dat ook.
We krijgen hier een beeld van ouders die meer tijd willen voor hun kinderen, maar die moeten woekeren met tijd, of tijd moeten ‘kopen’.
Dit weekend verscheen er tegelijk een post op deze blog waaruit bleek dat kinderen en jongeren het vaakst naar Awel, de Vlaamse jongerentelefoon, bellen om het te hebben over hun ouders, of omdat deze geen tijd hebben om naar hen te luisteren.
Er is veel goeds in onze samenleving, en ik huiver om alles te negatief te bekijken, maar wat als deze twee berichten combineren?
Weet je, dan zou dit wel eens een belangrijk politiek thema moeten zijn.
X, Y of Einstein? 